Stolik-gerydon z okrągłym, uchylnym blatem, na kolumnowym trzonie zakończonym trójnogiem. Blat z białego marmuru, okolony ażurową mosiężną galeryjką, dekorowaną geometrycznym ornamentem (koła, romby); od spodu blatu deski brzozowe fornirowane mahoniem i dębowe listwy konstrukcyjne mocowane śrubami. Blat można ustawić w pionie przy pomocy zatrzaskowego zamka w mosiężnej obudowie. Trzon stolika – toczony, podrzeźbiany (kanelura wypełniona w dolnej partii prętami). Nogi trójnogu esowato wygięte, zdobione podrzeźbianym puklowaniem. Stopki spłaszczone i silnie wydłużone, zakończone mosiężnymi rolkami. Na boku drewnianej, czworokątnej podstawy konstrukcyjnej blatu z prawej strony sygnatura: CANABAS [J]ME (bita stemplem). Autorem mebla jest znany paryski ebenista Joseph Gengenbach zw. Canabas. Urodzony w 1712 r. w Niemczech. Syn stolarza. W Paryżu notowany od 1745; od 1755 działający na prawach rzemieślnika uprzywilejowanego, pracującego m.in. dla takich mistrzów jak Pierre II Migeon (1701-1758) czy Jean François Oeben (1720-1763). W 1766 uzyskuje tytuł mistrza i działa samodzielnie. Umiera w 1797 w Paryżu. Canabas znany jest jako specjalista od małych, skomplikowanych, a także mechanicznych mebli, często wzorowanych na stylistyce i rozwiązaniach angielskich. Jest autorem różnego rodzaju stolików-pomocników, szafek-lodówek i pojemników do chłodzenia wina, pulpitów, także niewielkich sekretarzyków, komód czy siedzisk. Ważną cechą charakterystyczną jego wyrobów jest użycie do ich wykonania niemal wyłącznie masywu lub forniru mahoniowego, bez dodatkowych intarsji czy inkrustacji. Stolik ze zbiorów zamkowych można traktować jako typowy przykład twórczości Canabasa – mebel niewielkich rozmiarów, lekki, o dobrych proporcjach i solidnym wykonawstwie, dający się łatwo przestawiać (rolki) i pozwalający na zmianę jego funkcji przez pionowe ustawienie blatu (może służyć jako ekran kominkowy). Mebel z daru prof. Karoliny Lanckorońskiej (1994 r.). Zapewne pochodzi z rodowej kolekcji Lanckorońskich, którą ukształtowali dwaj wybitni kolekcjonerzy: prapradziad ofiarodawczyni Kazimierz Rzewuski i jej ojciec Karol Lanckoroński. Zbiory przechowywane były głównie w majątku Rozdół (pow. żydaczowski) i od końca XIX w. w wiedeńskim pałacu Lanckorońskich przy Jacquingasse 18, zniszczonym w 1944 r. Ocalałe po 1945 r. zbiory, zwłaszcza meble, były przechowywane w apartamentach ofiarodawczyni w Rzymie i Londynie.