Wyobrażenie Jerzego Ossolińskiego w delii, z futrzanym kołnierzem spiętym kameryzowaną zaponą, pochodzi z historycznego wyposażenia Zamku Królewskiego w Warszawie. Razem z rzeźbiarskim przedstawieniem Chronosa i Sławy, szeregiem brązowych popiersi wybitnych Polaków oraz wystrojem malarskim tworzy program Sali Rycerskiej, urządzonej w latach 1781-1786 i mającej służyć przypominaniu osób szczególnie zasłużonych, a także chlubnych wydarzeń z historii Polski. Rzeźba jest jednym z 18 mniejszych popiersi ustawionych w Sali Rycerskiej. Pierwowzorem wykorzystanym przez Le Bruna przy jej modelowaniu był znany miedziorytniczy portret kanclerza autorstwa Jeremiasa Falcka z ok. 1650, oparty z kolei na portrecie olejnym pędzla Bartłomieja Strobla z 1635. Jak zauważono, rzeźbiarz wiernie powtórzył za tym sztychem nie tylko rysy twarzy i uczesanie modela, ale również ubiór, przedstawiając Ossolińskiego w takiej samej, jak widoczna na sztychu, delii z futrzanym kołnierzem i bogato zdobioną zaponą. Z przodu, pod popiersiem ryty napis: Osoliński Na przedniej ściance podstawy ryty i złocony napis: GEO: OSSOLINSKI / + MDCL. Jerzy Ossoliński h. Topór (1595-1650). Syn Zbigniewa, wojewody sandomierskiego, i Anny z Firlejów. Kanclerz wielki koronny od 1643. Zaliczany do najbliższych współpracowników Władysława IV. Poseł do Niemiec i Rzymu. Jeden z inicjatorów ugody zborowskiej w okresie powstania kozackiego.