Imbryk ma wsparty na niskim pierścieniu podstawy kulisty brzusiec o pionowym kołnierzu częściowo zawiniętym do środka i osadzonym w połowie jego wysokości lekko wygiętym dziobkiem oraz pętlowym uchwycie. Imbryk wieńczy płaska, okrągła pokrywka. Zewnętrzna powierzchnia imbryka pokryta czarną farbą, o brązowym odcieniu, z naniesionymi złotem scenkami z życia Chińczyków ukazanymi na tle krajobrazu. Imbryk należy do grupy przedmiotów w stylu chinoisierie. Dekoracja nawiązująca do dalekowschodnich wyrobów z laki była bardzo modna w latach dziewięćdziesiatych XVIII stulecia, a wysokiej klasy złocenia są charakterystyczne dla naczyń wytwarzanych w wiedeńskiej manufakturze w okresie sorgenthalowskim (1784-1805). Złocenie filiżanki wykonano techniką Hochgold, różnicując grubość warstwy złota aby uzyskać wrażenie wypukłości rysunku – a wręcz płytkiego reliefu. Czas powstania filiżanki można określić z dokładnością do roku, ponieważ oprócz sygnatury manufaktury wiedeńskiej oznaczono ją datującym stemplem rocznym – liczbą "89" w wycisku. Stempel roczny umieszczano na porcelanie wiedeńskiej manufaktury od 1784: do końca XVIII w. była to dwucyfrowa końcówka daty, a od 1800 – trzycyfrowa. Dodatkowy numer "26" wyciśnięty przy sygnaturze odnosi się do tokarza Antona Zimmerla, pracującego w manufakturze wiedeńskiej w latach 1783-1812, natomiast malowana czarną farbą znak "L 142" prawdopodobnie oznacza malarza Antona Nippichera, któremu przypisano numer 142. Imbryk mógł pochodzić z tego samego serwisu do herbaty co filiżanka nr inw. ZKW/111, gdyż często zastawy z przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XVIII wieku składały się z elementów wymodelowanych w okresie paru lat. W 1974 wraz z filiżanką nr inw. ZKW/111 została przekazana do zbiorów zamkowych legatem Tadeusza Wierzejskiego.