Egzemplarz szabli husarskiej znajdujący się w zbiorach Zamku Królewskiego w Warszawie został podarowany do polskich zbiorów w 1977 roku przez Rząd Zjednoczonych Socjalistycznych Republik radzieckich. Do Warszawy przyjechał wprost z leningradzkiego Ermitażu (gdzie nosił sygn. 6903). Jest to egzemplarz o charakterystyce bardziej wystawnej zbliżonej wyglądem do modeli z końca XVII i początku XVIII stulecia. Nie w pełni posiada on charakter bojowy. Nie można powiedzieć jednak, że jest to oręż jedynie o walorach paradnych, pozbawiony cech broni bojowej. Szabla husarska ze zbiorów Zamku Królewskiego w Warszawie o sygnaturze ZKW 1148/ab jest przykładem dość nietypowym. Głownia szabli pochodzi prawdopodobnie jeszcze z wieku XVII o czym może świadczyć szerokość płazu na wysokości zastawy 3,4 cm, na wysokości mocy 3,1 cm i na wysokości pióra 3,4 cm, a także przekrój płazu posiadający dwa zbrocza wychodzące od jelca, z których jedno przechodzi w dwie strudziny sięgające pióra. Ostrze szabli ma 85 cm długości (całość broni 96 cm) i grubości 6 mm przy jelcu, 3,1 mm na środku i 3, 5 mm na wysokości pióra, posiada zmienny profil z poszerzonym piórem i młotkiem, oraz nietypową zastawę z progiem. Krzywizna głowni wynosi 6,1 cm, zaś środek ciężkości znajduje się na wysokości 18,5 cm. Pochwa opisywanego zabytku wykonana jest z drewnianych trzasek (deszczułek) obciągniętych czarną koźlą skórą i wyposażona w mosiężne okucia pokryte tym samym motywem zdobniczym co oprawa. XVIII wieczne zdobienia pochwy prezentują się elegancko choć skromnie. Szyjka okalająca otwór do pochwy niestety nie zachowała się do naszych czasów. Jedynym dowodem na jej istnienie są wyciśnięte ślady na skórze pochwy. Dwie ozdobne ryfki o formie kwiatowej i roślinnym motywie zdobniczym znajdują się na wysokości zastawy i mocy szabli, zaś trzewik w formie kaptura z warkoczem wieńczy pochwę na wysokości sztychu. Waga szabli bez pochwy wynosi ok. 850 gr., co w przypadku szabli bojowej jest wagą normalną. Na pochodzenie broni z wieku XVIII wskazuje oprawa broni, która swą ozdobną formą i nietypowym kształtem obniża nieco walory bojowe szabli w stosunku do ozdobnych rękojeści XVII wiecznych. Jednak nie można odnotować, że szabla leży źle w ręku, lub stwierdzić brak jej wyważenia. Po prostu ze względu na swój kształt paluch wraz z resztą części rękojeści nie daje takiego samego komfortu dłoni szermierza jak egzemplarze (nawet ozdobne i w wersjach luksusowych) z XVII wieku. Zamknięta rękojeść (długość 12 cm) o prostym mosiężnym jelcu (długość14 cm) ma charakterystyczny kabłąk Jest on wyjątkowo masywny, a w miejscu załamania kabłąka w stronę głowicy występuje nietypowy uskok burzący klasyczną formę konstrukcyjną jaką spotykamy w kabłąkach szabel husarskich z XVII wieku. Kabłąk nie łączy się z głowicą. Paluch znajdujący się po wewnętrznej stronie jelca jest duży ukształtowany na podobieństwo sygnetu rodowego z rozetą na środku (motyw ten możemy także zaobserwować na okuciach pochwy). Drewniany trzon rękojeści (długość 9 cm) obciągnięty został czarna koźlą skórą i zwieńczony głowicą w kształcie migdałowatym. Razem z kapturkiem nakładanym dla wzmocnienia głowicy i ozdobnie wykonanym warkoczem głowica tworzy całość konstrukcyjną o roślinnym motywie zdobniczym (powtórzonym na okuciach pochwy). Warkocz zakrywa tylną część trzonu rękojeści sięgając swym końcem niemal do tylnego ramienia jelca. Całość oprawy daje efekt egzemplarza wysokiej wartości mimo iż części metalowe oprawy wykonane są z metalu nieszlachetnego, ale noszą ślady złoceń.