Grupa pulchnych puttów ze złoconego brązu siedzących na obłokach i podtrzymujących tarczę z herbami Rzeczypospolitej i Ciołkiem Poniatowskich, jest jedynym ocalałym fragmentem zegara rotacyjnego jeszcze zdobiącego przed ostatnią wojną Salę Tronową Zamku. Brązowa obudowa tego wielkiego (wys. 107 cm.), monumentalnego zegara wykonana została w pracowni Jeana-Louisa Prieura, znakomitego paryskiego rzeźbiarza, brązownika i cyzelera, według jego własnych, do dziś zachowanych projektów, w ramach przebudowy Zamku podjętej na polecenie króla przez architekta Victora Louisa w 1765. Pośrodku niskiej podstawy, ozdobionej rozetami, osadzona była waza owinięta girlandami z kwiatów. Tkwił w niej mechanizm wyposażony w obrotowy pierścień z oznaczeniami godzin i minut. Ku wazie wyciągała rękę półleżąca, wsparta o globus figura pięknej Uranii, bogini Astronomii. Po drugiej stronie wazy umieszczona była zachowaną do dziś grupa puttów, z których jedno wskazującym palcem kierowało uwagę widza ku tarczy herbowej. Przesłanie ideowe było czytelne dla współczesnych królowi Polaków: oto czas symbolizowany przez mechanizm zegara i samą Uranię upływa pod znakiem rządów Stanisława Augusta. Zegar stanowił całość kompozycyjną ze stołem konsolowym o półkolistm blacie, osadzonym na masywnych nogach zakończonych lwimi łapami. Skomplikowany mechanizm, dzieło Jacquesa-Josepha Lepaute de Bellefontaine’a zamonotowano dopiero w 1777 r. w odlanej znacznie wcześniej, lecz nie pozłoconej obudowie. Zegar, początkowo ustawiony zapewne w Sypialni królewskiej, w 1786 r. stanął w Nowej Sali Audiencjonalnej. Wnętrze to zaprojektowane zostało przez Domenica Merliniego z użyciem elementów wystroju architektonicznego i przedmiotów powstałych, podobnie jak sam zegar, w Paryżu w ramach nie zrealizowanego projektu przebudowy Zamku Victora Louisa. Fragment zegara ocalały z klęski drugiej wojny światowej stał się najwymowniejszym symbolem losów warszawskiego Zamku.