Elżbieta (Izabella) z Czartoryskich Lubomirska (1733-1816), księżna i kolekcjonerka. Była córką Marii Zofii Sieniawskiej i Augusta Aleksandra Czartoryskiego, brata Konstancji Czartoryskiej, która była matką króla Stanisława Augusta. W 1753 jej mężem został Stanisław Lubomirski, marszałek wielki koronny. Posiadała pałace w Wilanowie i Łańcucie. Malarka przedstawiła ją w pozie siedzącej, przy biurku, na którym znajduje się pulpit do pisania listów oraz rzeźbione popiersie. Ubrana jest w suknię o długich, przylegających rękawach, zwężaną pod biustem. Niewielki dekolt przykryty jest półprzezroczystą chustką, spod której widoczna jest spodnia koszula. Na głowie nosi turban niedbale związany nad czołem i zakończony welonem spływającym na plecy. W pasie jest luźno owinięta szalem tyftykowym, który ma przerzucony przez prawe ramię. Obraz jest depozytem Fundacji im. Ciechanowieckich.