10 VI 1932 r. złożony jako depozyt w Muzeum XX. Czartoryskich w Krakowie przez ks. Augustyna Czartoryskiego, wpisany pod nr-em 121 księgi depozytów z dopiskiem M.63/32 nr 25. W księdze tej znajduje się również dopisek ołówkiem odnoszący się do miejsca przechowywania: "Skarbiec 10 VII 1940". Kuflowi nadano po włączeniu Muzeum do MNK nr inw. depozytów Muzeum : DMNK- Cz 26. Kufel nabył w 1997 r. od ks. Adama Karola Czartoryskiego Andrzej Ciechanowiecki i ofiarował do Zbiorów Fundacji im. Ciechanowieckich. Oznakowany wcześniejszymi numerami: X pod mitrą D 121, DMNKCz 26. Znaki na brzegu pokrywy, korpusu i cokolika 1. znak miejski z charakterystycznymi ubytkami, nie występuje u Selinga; zbliżony do znaku Seling 1994, s. 14 nr 103. 2. znak imienny – SM w owalu – wariant nie notowany Cylindryczny, na profilowanym cokoliku, trybowanym w kwiaty i liście, z lekko wysklepioną pokrywą ozdobioną tym samym motywem co cokolik i zwieńczoną rozetką z paseczków blachy i kulą; ucho odlewane, esowate, z wolut, z beczkowym zawiasem z języczkiem z dwóch wolut. Korpus dekorowany trybowanymi scenami bachanaliów puttów na tle krajobrazu. Pary puttów rozdzielone drzewkiem o symetrycznej koronie oddają się muzykowaniu , piciu wina, karesom. Choć w opracowaniu Selinga wszystkie trzy znaki przypisywane Davidowi I zawierają litery SM w ligaturze, jednak znak imienny widniejący na naszym naczyniu – rozdzielone litery SM w owalu, należy również przypisać temu mistrzowi, bowiem znane są przykłady kufli jego produkcji dekorowanych parami puttów w takim, jak na naszym kuflu, bądź podobnym układzie. Kufel o niemal identycznej dekoracji płaszcza i cokolika, różniący się jedynie zwieńczeniem pokrywy pojawił się w handlu antykwarycznym (reprodukowany w "Weltkunst", 63, 1993, nr 9, s. 1134). W kolekcji Schrodera znajduje się kufel o bardzo zbliżonej kompozycji dekoracji płaszcza, identycznej pokrywie, uchu i cokoliku, a także wymiarach ("Europäische Goldschmiedekunst. Das Silber der Schroder Collection“,Hamburg 1988, nr kat. 57). Ten ostatni został opatrzony znakiem również nie notowanym u Selinga, być może więc identycznym ze znakiem na naszym naczyniu. Kufle z bachanaliami puttów na tle krajobrazu ograniczającego się do pojedynczych drzew dzielących poszczególne grupy postaci, których wzór wypracował zapewne w latach 60-tych David I, produkowane były i później w warsztatach jego synów – Friedricha I i Daniela, specjalizującego się zresztą właśnie w kuflach i zachowały się dość licznie w kolekcjach publicznych i prywatnych, pojawiały się także w handlu antykwarycznym.