Flasza ma korpus w kształcie spłaszczonego prostopadłościanu o zaokrąglonych ramionach oraz krótką szyję z płaskim kołnierzem (kryzą) przy wylewie. Na jednej z szerszych ścianek korpusu grawerowana dekoracja: na ozdobnej konsoli, w rokokowym kartuszu podtrzymywanym przez lwa, pod koroną szlachecką z klejnotem, herb Starykoń, prawdopodobnie odnoszący się do rodziny Wielopolskich. Zdobienie flaszy wyłamuje się ze schematu stosowanego w hucie lubaczowskiej. Kształt flaszy jest uwarunkowany przeznaczeniem – jako szkło podróżne przechowywane było w specjalnym kufrze tzw. puzdrze, o prostokątnych przegródkach. Flasza pochodzi z i serwisu z herbem Starykoń wykonanym bądź dla Franciszka Wielopolskiego (zm. 1732), bądź jednego z jego synów: Karola, Hieronima lub Jana. Byli oni skoligaceni z Elżbietą Sieniawską przez jej stryjeczną siostrę – drugą żonę Franciszka, Annę Lubomirską (zm. 1779). Drogą koligacji rodzinnych szkła z tego serwisu przeszły na własność Potulickich, właścicieli majątku w Oborach. Włodzimierz Potulicki wystawiał m.in. szkła z herbem Starykoń na warszawskiej wystawie starożytności w 1881 r, zaś jego siostra Maria figurowała jako właścicielka tych szkieł (m.in. analogicznej flaszy) eksponowanych na wystawie ceramiki i szkła w 1913 r, zorganizowanej przez Towarzystwo Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Flasza jest własnością Fundacji Zbiorów im. Ciechanowieckich złożonych w depozycie w Zamku Królewskim w Warszawie i stanowi komplet z drugą flaszą nr inw. FC-ZKW/401 oraz parą karafinek nr inw. ZKW/351/1ab-2ab. Szkła z tego serwisu znajdują się również w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie oraz Muzeum-Pałacu w Wilanowie.