Kieliszek o czaszy dzwonowatej z szeroko rozchylonym wylewem, cylindrycznym pustym trzonem z filigranem powietrznym z mlecznego szkła i okrągłej, płaskiej stopie. Dla angielskiego szklarstwa przełomowe było dokonane w latach 70. XVII w. przez George’a Ravenscrofta opracowanie receptury wytopu bezbarwnego szkła ołowiowego, o 20-35% zawartości tlenku ołowiu. Uzyskana masa szklana odznaczała się dużą twardością i przejrzystością, dlatego też wydobywano te walory stosując oszczędną dekorację grawerską. Angielskie szkło ołowiowe było podstawą rozwoju technologii szkieł kryształowych na kontynencie europejskim. W drugiej połowie XVIII stulecia w Europie naśladowano także proste kształty angielskich wyrobów, które korespondowały z wprowadzanym do sztuki nowym stylem – klasycyzmem. Kształt kieliszka – o trzonie łączącym się bezpośrednio z czaszą – jest charakterystyczny dla szkła angielskiego z 2. poł. XVIII w. Wielką różnorodność filigranów z białego szkła, tworzących rodzaj "koronki" i stanowiących dekorację wewnątrz trzonu kielichów opracowano w Anglii ok. 1750 Moda na tego typu zdobnictwo trwała do ok. 1780 W polskich hutach szkła kryształowego w Nalibokach i Urzeczu także wzorowano się na szkłach angielskich, czego przykładem jest kieliszek w zbiorach zamkowych nr inw. ZKW/199. W 1974 kieliszek został przekazany do zbiorów zamkowych legatem Tadeusza Wierzejskiego. Jest to jedyny przykład szkła angielskiego w kolekcji zamkowej.