Fotel tronowy, klasycystyczny, z oparciem a la reine zwieńczonym koroną na poduszce, ujętą skrzyżowanymi mieczem i berłem. W narożach oparcia sterczyny w formie szyszek. Części drewniane mebla - podrzeźbiane i złocone, dekorowane ołowianymi aplikacjami (rozety, liście lauru i akantu, wić dębowa). Środek oparcia i siedzisko tapicerowane, pokryte czerwonym adamaszkiem i dekorowane podwójnym galonem o różnej szerokości.

Projekt mebla wiązany jest z architektem Szymonem Bogumiłem Zugiem, który po przymusowym wyjeździe Stanisława Augusta do Grodna w 1795 r. prowadził na Zamku prace na rzecz rządu pruskiego, związane m.in. z planowanym w 1796 r. przyjazdem do Warszawy króla Fryderyka Wilhelma II. Na przyjęcie nowego władcy nie nadawały się fotele tronowe Stanisława Augusta zdobione jego herbem. Składanie przysięgi na wierność nowemu królowi odbyło się 6 lipca 1796 r. w dawnej Sali Senatu. Wykonany w tym czasie fotel - wyraźnie wzorowany na stanisławowskich fotelach tronowych z lat 80. XVIII w. autorstwa Jana Krystiana Kamsetzera - ma bardziej uniwersalne zwieńczenie, bez herbu, dzięki czemu mógł być wykorzystywany przez kolejnych władców.

W Gabinecie Rycin BUW jest zachowany nie sygnowany projekt fotela (Inw. G.R. 2063) przypisywany Zugowi.

Mebel wywieziony do Rosji w latach 1915-1922. W czasie drugiej wojny światowej przeniesiony w 1939 r. z Zamku do Muzeum Narodowego w Warszawie. Zwrócony do Zamku w 1984 r. W tym czasie wymieniono na nim tapicerkę i tkaninę obiciową. Fotel stanowi obecnie element tronu w Sali Rady Nieustającej.

Może zastanawiać dość nietypowe użycie do dekoracji mebla metalowych, złoconych aplikacji na tle złoconego drewna, które w takim przypadku przypominają elementy snycerskie. Najczęściej zestawia się metalowe aplikacje z naturalnym drewnem lub fornirem, np. mahoniem lub palisandrem, co powoduje, że są one doskonale widoczne, stanowią ,,odrębną jakość". Być może krótki termin realizacji fotela tronowego wpłynął na decyzję pozostawienia pierwotnie pustych, gładkich, pozłoconych pól na meblu, które w późniejszym czasie, po homagium, wypełniono aplikacjami imitującymi snycerkę.