Wyobrażenie biskupa Stanisława Łubieńskiego w mucecie, z długą brodą, pochodzi z historycznego wyposażenia Zamku Królewskiego w Warszawie. Razem z rzeźbiarskim przedstawieniem Chronosa i Sławy, szeregiem brązowych popiersi wybitnych Polaków oraz wystrojem malarskim tworzy program Sali Rycerskiej, urządzonej w latach 1781-1786 i mającej służyć przypominaniu osób szczególnie zasłużonych, a także chlubnych wydarzeń z historii Polski. Rzeźba jest jednym z 18 mniejszych popiersi. Sygn. odlewnika: IOHANN EHRENFRIED DIETRICH / GOSS MICH IN WARSCHAU / DEN 29. JANUAR 1782 – ryta z tyłu, pod popiersiem. Z przodu, pod popiersiem ryty napis: LUBIENSKI. Na przedniej ściance podstawy ryty i złocony napis: STAN. ŁUBIENSKI / + MDCXL. Jakkolwiek intencją projektodawców programu Sali Rycerskiej było upamiętnienie Stanisława Łubieńskiego, biskupa płockiego i historyka, to wszystko wskazuje na to, że – podobnie jak w wypadku Pawła Działyńskiego – pomylone zostały źródła ikonograficzne, jakimi posłużono się, wykonując rzeźbę. Popiersie nie przedstawia bowiem Stanisława Łubieńskiego, ale Macieja Łubieńskiego (1572-1652), arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski. Charakterystyczne cechy twarzy prymasa widoczne w tym popiersiu, np.: wydatny nos, worki pod oczami, defekty skóry na policzkach, przekazują nam również jego graficzne portrety, m.in. znany miedzioryt Jeremiasa Falcka z 1652. Stanisław Łubieński h. Pomian (1573-1649). Syn Świętosława i Barbary z Zapolskich. Duchowny i historyk. Podkanclerzy koronny, biskup łucki od 1622, biskup płocki od 1627. Autor wielu prac historycznych, m.in. historii panowania Zygmunta III.