Franciszek Maksymilian Ossoliński herbu Topór (1676–1756), jeden z pięciu synów Maksymiliana Franciszka, chorążego drohickiego i Teodory z Krassowskich, chorąży drohicki (1703–1710), starosta drohicki (1710–1716), podskarbi nadworny (od 1713), potem wielki koronny (od 1729), kawaler Orderu Orła Białego (1715), pułkownik wojsk koronnych i uczestnik III Wojny Północnej (1700–1721), poseł na sejmy, marszałek zerwanego sejmu warszawskiego 1722, w wojnie o sukcesję polską (1733–1735) poparł Stanisława Leszczyńskiego. Po wojnie pozbawiony urzędu podskarbiego rozdysponował swój majątek na synów i w 1736 wyemigrował na stałe do Francji. Przez wiele lat był związany z Augustem II, a po jego śmierci ze Stanisławem Leszczyńskim, u którego pozostawał w Lotaryngii do swej śmierci. Rodzony brat starosty drohickiego Jana Stanisława, właściciela pałacu w Sterdyni. Dwukrotnie żonaty, z pierwszą małżonką Katarzyną z Miączyńskich, córką wojewody wołyńskiego Atanazego, doczekał się dwóch synów – Józefa Kantego i Tomasza Konstantego. [Zbigniew Hundert]