Ponowne otwarcie mennicy koronnej we Wschowie, po trwającej niemal pięćdziesiąt lat przerwie, nastąpiło w roku 1650. Rozpoczęto wówczas regularną produkcję szeregu nominałów, w tym po raz pierwszy talarów oraz monet złotych, jeśli nie liczyć niezwykle rzadkich złotych odbitek szóstaków Zygmunta III wybitych pod koniec XVI wieku. Tego typu monetą – odbitką w złocie stempli zaprojektowanych dla monet srebrnych (w tym przypadku talara) – jest także siedmiodukatówka wschowska ze zbiorów Zamku Królewskiego w Warszawie będąca prawdopodobnie unikatem. Awers siedmiodukatówki, podobnie jak innych monet wschowskich, wyróżnia się na tle innych numizmatów polskich z tego okresu niezwykle charakterystycznym rytem twarzy króla ubranego, zgodnie z obowiązującym wówczas kanonem, w zbroję antyczną z zapinką w kształcie głowy lwa oraz wieńcem laurowym na skroniach. Charakterystyczną cechą rewersu jest z kolei układ tarczy herbowej typowy dla monet wysokich nominałów, przede wszystkim talarów. Pięciopolowa tarcza, oprócz wazowskiego Snopka w polu sercowym, Orła oraz Pogoni – elementów charakterystycznych dla walorów o niższej wartości – zawiera także detale herbu Szwecji – Trzy Korony oraz Lwa Folkungów. Poniżej herbu Rzeczypospolitej umieszczony został znak podskarbiego wielkiego koronnego Bogusława Leszczyńskiego – herb Wieniawa oraz litery MW – symbol mennicy wschowskiej. Obowiązek sygnowania monet pierwszą literą nazwy miasta, w którym je wybito wprowadziła ordynacja mennicza Zygmunta III z 20 lipca 1599 roku.