Pucharek o czaszy konicznej dwunastokrotnie fasetowanej, u nasady przewężonej, oddzielonej płaskim pierścieniem szlifowanym w trójkąty od okrągłej stopy o krawędzi szlifowanej analogicznie. Dekoracja czaszy powyżej nasady podzielona jest na dwie części. Najważniejszym motywem umieszczonym centralnie jest zamknięta w medalionie tarcza herbowa z literą S i jej lustrzanym odbiciem, podtrzymywana przez dwa orły, pod koroną hrabiowską. Powierzchnię wokół medalionu wypełnia ornament lambrekinowo-cęgowo-akantowy, wśród którego, u góry, symetrycznie wpleciono fragmenty krajobrazu z architekturą. Na drugiej połowie czaszy znajduje się szlifowana siedmiopłatkowa palmeta, również zdobiona grawerunkiem. W jej środkowym płatku ukazano fragment krajobrazu, a w skrajnych polowania psa na sarnę i jelenia. Pozostałe płatki palmety oraz powierzchnie wokół niej dekoruje ornament lambrekinowo-cęgowo-akantowy. Być może literę S pod koroną hrabiowską wiązać należy z rodem Schaffgotschów, mających znaczący udział w rozwoju szklarstwa w Kotlinie Jeleniogórskiej od koń. XVII w. – byli założycielami pierwszej huty i szlifierni szkła na tym terenie. Pucharki o tak ukształtowanej czaszy wykonywano w śląskich hutach w latach ok. 1740-ok. 1750, a następnie nieco upraszczano – powierzchnię czaszy powyżej nasady pozostawiano gładką, bez faset. Grawerunek o wysokim poziomie artystycznym i technologicznym, jest wyróżnikiem dla szkieł śląskich z tego okresu, a palmety szlifowane w tej formie często je zdobiły. Pucharek został przekazany do zbiorów zamkowych legatem Tadeusza Wierzejskiego w 1974 wraz z dużym zespołem szkieł śląskich liczących 30 obiektów, w tym także innych czarek, co stanowi ok. 85% obecnej zamkowej kolekcji wyrobów hut śląskich.