Do rozmaitych darów, którymi wzorem innych europejskich władców Stanisław August obficie szafował, należą medale z królewskim portretem, zwykle opatrywane stosownym łacińskim mottem.

Numizmat tu opisywany miał być wręczany cudzoziemcom – na pamiątkę, w geście przyjaźni i przychylności monarszej. Cytat z Owidiusza przeniesiony na medal Albertrandi tak tłumaczył: "Dar któryć ręka oddaje życzliwa / w sercu pamiętnym niech zawsze przebywa". W istocie ten łaciński cytat brzmi : Hectora, quisquis is est, si tibi cara, caveto: / signatum memori pectore nomen habe! We współczesnym tłumaczeniu W. Markowskiej ten sam fragment wybrzmiewa: "Jeśli Ci jestem droga, zaklinam, strzeż się Hektora, kimkolwiek by on był! Niechaj to imię wryje się w twoją pamięć!" (Owidiusz, Heroidy, Kraków 1986, s. 110).

Portret na awersie medalu jest ten sam, co na wielu innych medalach, poczynając od medalu koronacyjnego spod rylca Jana Filipa Holzhaeussera z 1766 r., choć z drobnymi odmianami literowymi w legendzie otokowej. Brak wśród badaczy pewności, od kiedy odmiana ta była bita. A. Więcek i M. Stahr sugerują lata 70. XVIII w.

Od pozycji obdarowanego zależało, czy otrzymywał medal w złocie (wagi 10 dukatów), czy w srebrze. Zdaniem M. Gumowskiego medale takie w XIX w. bite były też w brązie. Stempel rewersu zabrano w 1868 r. do Petersburga, zwrócono Polsce po pokoju ryskim, w 1924 r.

[Juliusz W. Zacher, Marta Męclewska]