Bona Sforza d`Aragona (1494-1557), córka księcia Mediolanu Gian Galeazzo Sforzy, 1518 żona króla Zygmunta I Starego, królowa polska. Jeden z serii trzech portretów przedstawiających członków rodziny jagiellońskiej: Zygmunta Starego, jego żonę, królową Bonę i ich córkę, Izabelę. Obrazy pochodzące ze zbiorów Wittelsbachów, do których trafiły być może jako część wyprawy ślubnej Anny Katarzyny Konstancji, córki króla Zygmunta III Wazy, od 1642 żony Filipa Wilhelma Wittelsbacha, po II wojnie będące własnością Bayerische Kunstgemäldesammlungen w Monachium, w 1977 zostały podarowane Zamkowi Królewskiemu przez rząd ówczesnej Republiki Federalnej Niemiec. Są to XVII-wieczne powtórzenia XVI-wiecznych pierwowzorów. Dla ujęcia głów portretowanych znajdujemy analogie w miniaturowych wizerunkach (popiersia), wykonanych w warsztacie Lucasa Cranacha Mł. ok. 1553-1556 (obecnie własność Fundacji XX Czartoryskich w Krakowie). Nie wiadomo, czy autor zamkowych portretów wzorował się na tych właśnie miniaturach, czy innych, nieznanych nam dziś oryginałach, które stanowiły ich wspólny pierwowzór. Nie sposób też stwierdzić, czy był Polakiem, czy Niemcem. Portret Bony namalowany jest na lnianym płótnie o adamaszkowym splocie, o wzorze, który każe datować tkaninę na k. 1. poł. lub 2. poł. XVII stulecia. Ujęcie głowy królowej bliskie jest rycinie Nico Nelli’ego z 1568, a także medalowi Stephen’a van Herwijcka, wykonanemu w Londynie w latach 1561-1562 na podstawie wspomnianej miniatury z warsztatu Cranacha – bardziej niż samej miniaturze (charakterystyczna, prosta fałda na czepcu, inna niż w miniaturze). Domniemany, nieznany nam pierwowzór wizerunku królowej, sądząc z wieku portretowanej powstać musiał w latach 50. XVI w.