Zegar szafkowy, tzw. kwadransowy, wskazujący godziny, minuty oraz dni miesiąca, wybijający godziny i kwadranse (bicie typu wiedeńskiego) z repetycją i budzikiem, w formie i konstrukcji przynależny do typu "bracket", osadzony w przeszklonej szafce. Mechanizm pełnopłytowy, o trzech głównych napędach sprężynowych (chodu, bicia godzin, bicia kwadransów). Sekcja chodu ze ślimakiem wyrównawczym sprzężonym z bębnem łańcuszkiem Galla, z kołem koronowym i wychwytem szpindlowym o kole wychwytowym pracującym w poziomie, taktowana krótkim wahadłem. połączonym bezpośrednio z osią palet wychwytu. Sekcje bicia godzin i kwadransów grzebieniowe, budzik z młoteczkiem na szpindlu. Tarza z fałszywym wahadełkiem i pierścieniem budzika, w narożnikach tarcz yzłocone aplikacje w formie ażurowych, ośmiopłatkowych rozet, otoczonych perełkowaniem, w szczycie plakieta z girlandami i sygnaturą, po bokach pierścieniowe tarczki wyłączników bicia i repetycji. Wskazówki stalowe, ażurowe o formie regencyjnej. Szafka dębowa w typie szafek angielskich. Klasycystyczny uchwyt z osadzoną w psich paszczach rączką z motywem rozety i wazą. Twórca zegara, Sebastian Janiszewski vel Janiszesky kształcił się w Warszawie, długi okres między wyzwoleniem czeladnika a uzyskaniem statusu mistrza (1789–1801) wskazuje, że odbył wędrówkę czeladniczą. Zegar jest zbliżony do jednego z wykonanych przez niego jako sztuka mistrzowska (drugim był zegarek kieszonkowy). Mechanizm na dobrym poziomie wykonawczym, o rozwiązaniach typowych dla szeroko rozumianego środowiska wiedeńskiego, obejmującego też Czechy, a od 1772 r. także Galicję. W Warszawie rozwiązania takie pojawiły się po przybyciu, w okresie panowania Augusta III, Johanna Heckela z Bawarii i Franciszka Krantza z Wiednia. Sygnatura ze zniekształceniami częstymi w okresie pruskiej okupacji Warszawy (1795–1806).