Portret przedstawia księcia Józefa Poniatowskiego w wieku ok. 46 lat. Sławny bratanek króla Stanisława Augusta był wówczas u szczytu kariery wojskowej, pełnił funkcje naczelnego wodza wojsk polskich Księstwa Warszawskiego i ministra wojny. Na portrecie książę jest ubrany w mundur generalski zdobiony dwiema gwiazdami orderowymi: Legii Honorowej (otrzymany w 1809) i Virtuti Militari (otrzymany w 1792) oraz miniaturami orderów Legii Honorowej, Zakonu Maltańskiego (Kawaler Honoru i Dewocji w 1798) i Królewskiego Orderu Obojga Sycylii (otrzymany w 1809). Przepasany jest pomarańczową szarfą Orderu Czarnego Orła (otrzymany w 1802). Szczegóły wizerunku pozwalają na dość precyzyjne określenie czasu jego powstania. Książę został ukazany z odznaczeniami nadanymi mu w 1809 r., a więc miniatura nie mogła powstać przed tą datą. Nosi też wąsy, które, jak wiadomo z zapisków Henrietty de Vauban, zgolił w 1811 r. – jest to zatem najpóźniejszy moment, kiedy mogło powstać dzieło. Co ważne, to jeden z niewielu portretów, które powstały jeszcze za życia księcia. Argumentem, który za tym przemawia, jest fakt, że epolety munduru są zdobione gwiazdkami generalskimi. Tymczasem na wizerunkach, które powstawały po śmierci Poniatowskiego, na epoletach przedstawiano buławy marszałkowskie (książę został marszałkiem Francji na trzy dni przed śmiercią). Bodo Hofstetter przypisał autorstwo miniatury Jeanowi-Urbainowi Guérinowi, francuskiemu rysownikowi i miniaturzyście, jednemu z najwybitniejszych twórców swoich czasów. Guérin urodził się w Strasburgu, malarstwo praktykował m.in. u sławnego Jacques’a-Louisa Davida. Przed wybuchem rewolucji francuskiej portretował Marię Antoninę oraz Ludwika XVI. Następnie, w latach 1798–1801, uczestniczył w kampanii egipskiej Napoleona I. Po rewolucji wciąż tworzył portrety, m.in. generałów I Republiki Francuskiej, a w okresie I Cesarstwa przyjmował zlecenia od cesarzowej Józefiny, żony Napoleona I. W 1811 r. książę Poniatowski przebywał w Paryżu, więc to właśnie wówczas musiała powstać omawiana miniatura.