400 lat temu przez Włochy przetoczyła się burza, którą wywołał Michelangelo Merisi, znany jako Caravaggio (1571–1610). Wystarczyło mu zaledwie 10 lat, by odmienić oblicze malarstwa włoskiego i znacząco wpłynąć na największych artystów epoki: Petera Paula Rubensa, Rembrandta van Rijna, Gian Lorenza Berniniego. Bez Caravaggia nie byłoby ani sztuki baroku z jej patosem i dramatyczną grą świateł i cieni, ani wielkich malarzy XIX w., ani sztuki współczesnej. Pobyt artysty w Rzymie, a potem w Neapolu przyczynił się do powstania w malarstwie stylu zwanego caravaggionizmem, który błyskawicznie rozprzestrzenił się na inne kraje Europy, a szczególnie: Hiszpanię, Francję, Holandię i Flandrię. W portrecie chłopca, który jest najprawdopodobniej przedstawieniem św. Jana Chrzciciela, można dostrzec wszystkie elementy charakterystyczne dla maniery Caravaggia: bliski i ciasny kadr, ostry światłocień, a także ograniczenie detali oraz kolorystyki. Gdyby nie porównania z pracami innych caravaggionistów trudno byłoby rozpoznać w wizerunku nonszalancko upozowanego młodzieńca dzieło o charakterze religijnym. Ograniczenie pola widzenia wyłącznie do zobrazowanej postaci, jednolicie ciemne tło, skierowanie światła na portretowanego i nasycone kolory powodują, że cała uwaga widza koncentruje się na przedstawionej osobie i jej emocjach. Autor dzieła, Caracciolo, jest dziś uważany za jednego z najwybitniejszych naśladowców Caravaggia. Był jednym z tych artystów, który nie tylko zachwycili się sztuką wielkiego artysty, ale mieli też okazję poznać go osobiście w Neapolu, rodzinnym mieście Caracciola. Co więcej, uważa się, że dzieło powstało jeszcze za życia Caravaggia jako natychmiastowa reakcja na jego prace, co sprawia, że jest to obraz o wielkiej wartości dla badań nad wczesną recepcją tego stylu.