Starożytna historia o Dianie i Akteonie była tematem chętnie podejmowanym przez artystów nowożytnej Europy. Wśród niezliczonych realizacji malarskich tego czasu znajdują się prace tak sławnych artystów, jak Lucas Cranach, Tycjan i Rembrandt. Według Owidiusza, który opisał ten mit w Metamorfozach, Akteon był myśliwym. W czasie jednego ze swoich polowań niechcący zaskoczył kąpiącą się Dianę, boginię lasów i łowów. Za ten czyn, uchodzący za świętokradztwo, został ukarany. Bogini skropiła go wodą ze źródła, w którym się kąpała. Myśliwy zamienił się w jelenia i wkrótce rozszarpały go jego własne psy myśliwskie.
Przedstawianie tej dramatycznej historii w sztukach wizualnych było dla artystów okazją do popisania się umiejętnościami w komponowaniu sceny wieloosobowej (według mitu Dianie towarzyszyły służące, nimfy), oddaniu dynamicznych póz oraz przekazaniu emocji postaci.
Szczególnie wyrafinowane realizacje tego tematu należą do nurtu sztuki zwanego manieryzmem, który kwitł w Europie od lat 20. XVI w. do końca tego stulecia. Charakterystycznymi cechami dzieł manierystycznych były: celowe pokazanie postaci w nienaturalnych pozach, wydłużenie sylwetek (stosunkowo małe głowy, długie ręce i nogi), patetyczne gesty, teatralizacja i komplikowanie układów postaci.
Obraz Speckaerta, flamandzkiego artysty aktywnego w Rzymie, jest doskonałym przykładem dzieła zrealizowanego w stylistyce manierystycznej i zawiera w sobie wszystkie wyżej omówione elementy tego stylu. Speckaert był jednym z najwcześniejszych przedstawicieli północnego manieryzmu, a jego twórczość wywarła znaczący wpływ na innych malarzy flamandzkich.
Warto dodać, że obecnie zaledwie cztery obrazy w zbiorach europejskich są uznawane za oryginalne dzieła tego artysty. Znanych jest też ok. 30 jego rysunków, w tym – co istotne – rysunek z przedstawieniem mitu o Dianie i Akteonie, niezwykle bliski kompozycyjnie prezentowanemu obrazowi, prawdopodobnie szkic przygotowawczy do jego namalowania.