Kompozycja przedstawia bardzo rozbudowaną scenę kazania św. Jana
Chrzciciela. Barwnie opisuje ją wybitny badacz twórczości Norblina Zygmunt
Batowski: "Z nieco wzniesionego ponad poziom miejsca na brzegu
dużej rzeki przemawia św. Jan do gromady ludu, wśród której rzucają się
w oczy […] trzej starsi Żydzi na pierwszym planie, zajęci rozmową. W głębi
wśród tłumu rozróżnić można dwóch starców, siedzących na koniach, i trzeciego
– pod baldachimem na wielbłądzie. W środku stoi wielka kolumna
z rzeźbą na szczycie. Na dalszym planie widać przerzucony przez rzekę
potężny most na arkadach i ufortyfikowany, wysoki brzeg przeciwległy
rzeki. Na samym przodzie, po prawej stronie, walczą ze sobą dwa psy; nad
nimi widoczna sygn.: »Rembrandt - sc. / 1656«" (Z. Batowski, Norblin,
Lwów 1911, s. 47).
Przedstawiona przez artystę scena jest lustrzanym odbiciem obrazu
olejnego Rembrandta, obecnie w zbiorach Gemäldegalerie, Staatliche
Museen zu Berlin. Z dziełem tym Norblin mógł się zapoznać prawdopodobnie
ok. 1805 r., gdyż z tego czasu pochodzą studia rysunkowe części kompozycji. Rycina wykonana została w dużym, rzadko u Norblina spotykanym
formacie. Powyższa odbitka jest stanem drugim, gdzie pierwotna
sygnatura Norblina: N. f, 1808 / d’apres Rembrandt, została wytarta
i zastąpiona napisem: Rembrandt - sc. / 1656. Zmiany sygnatury świadczą
o doskonałości technicznej tej ryciny, rozpowszechnianej – jak twierdzą
badacze – po śmierci Norblina z sygnaturą Rembrandta, zapewne w celu
uzyskania korzyści finansowych.