Na owalnej płaskiej stopie wsparty silnie spłaszczony kulisty brzusiec przechodzący w wysoką, zwężającą się ku górze cylindryczną szyję. Brzusiec zdobiony u nasady reliefowym fryzem geometrycznym złożonym z "arkadkowych" elementów i liśćmi akantu, po bokach w górnej jego części plastyczne maszkarony w postaci główek kobiecych, zwieńczonych
promienistym wieńcem i ujętych od dołu wolutami z liściem akantu. Stopa i przykrywka zdobione wypukłym kanelowaniem, uchwyt przykrywki – kulisty.
Płaskie pojemniki na wodę analogiczne do flaszy były używane przez wędrowców już w czasach starożytnych, a następnie rozpowszechnili ją pielgrzymi. Formę flaszy oraz zdobiące ją plastyczne maszkarony i reliefowe arkadki podkreślające nasadę brzuśca Irminger wzorował na złotniczych wyrobach z początku XVIII w., m.in. na tzw. hugenockich naczyniach.
Powierzchnię flasz z kamionki böttgerowskiej opracowywano w różnorodny szlifowano naczynie z wyjątkiem zdobniczych elementów reliefowych i plastycznych bądź pokrywano brązowym szkliwem, a główki maszkaronów podkreślano złoceniem.
W 1711 r. w inwentarzu wytwórni odnotowano 44 tego typu przedmioty. Z 25 zapisanych w inwentarzu Pałacu Japońskiego z 1779 r. 10 sprzedano na aukcjach w l. 1919–1920. Obecnie w zbiorach muzealnych i prywatnych kolekcjach zachowało się ok. 30 egzemplarzy.