Obraz Angeliki Kauffman, słynnej artystki doby klasycyzmu, to jedno z najważniejszych płócien epoki, niezwykle cenny owoc polskiego mecenatu czasów I Rzeczypospolitej. Jego wykonanie zlecił w 1788 r. przebywający w Rzymie książę Stanisław Poniatowski, bratanek króla i światowej sławy kolekcjoner sztuki. Scena namalowana została wg przekazu zaczerpniętego ze zbioru antycznych historii dydaktycznych "Czyny i powiedzenia godne pamięci" Waleriusza Maksymusa (IV 4). Przedstawia Kornelię, matkę braci Grakchów, późniejszych wybitnych reformatorów rzymskiej republiki. "Największą ozdobą dla matek rodzin są ich dzieci. […] Pewna matka z kampańskiej rodziny była w gościnie u Kornelii, matki Grakchów, i pokazywała jej swoją ozdobną biżuterię, w owym czasie najpiękniejszą na świecie. Kornelia prowadziła z nią rozmowę, dopóki dzieci nie wróciły ze szkoły, i wtedy rzekła: »A to są moje ozdoby«" (tłum. I. Lewandowski). Wymowa opowieści podkreślającej wagę cnót rzymskich – skromności, poświęcenia dla rodziny i czułego macierzyństwa – jest bardzo sugestywna. Być może to znanemu z nowoczesnych poglądów księciu Stanisławowi obraz zawdzięcza istotną ideową zmianę wprowadzoną w ostatecznej kompozycji. We wcześniejszych wersjach córka Kornelii Sempronia ogląda z ekscytacją klejnoty w szkatułce. Na płótnie warszawskim przedstawiona jest już jednak z braćmi, dzięki czemu również na nią wskazuje dumna matka. Trzecia i ostateczna redakcja obrazu Kauffman, entuzjastycznie odebranego w Europie już w momencie prezentacji pierwszej wersji kompozycji, dziś jest uznawana za najdoskonalszą. Obraz ten jest przykładem zmiany, jaka zaszła w malarstwie w l. 80. XVIII w., m.in. pod wpływem odkrycia malarstwa pompejańskiego. Podobnie jak równie głośna Przysięga Horacjuszy Jacques’a-Louisa Davida obraz był nośnikiem republikańskiej dydaktyki moralnej, czerpiącej tematy z historii antycznej. Kauffman, pochodząca ze Szwajcarii, po odbyciu studiów artystycznych w kilku włoskich miastach, osiadła na krótko w Rzymie. W 1766 r. w pogoni za karierą zdecydowała się wyjechać do Londynu, by stać się tam współzałożycielką i aktywną twórczynią Royal Academy. Po powrocie na stałe do Italii w 1782 r. cieszyła się już sławą międzynarodową. Dziś jest uznawana za jedną z najbardziej wpływowych postaci intelektualnej elity epoki.