Fragment zbroi turniejowej składający się z napierśnika z hakiem, szorcy folgowej i folgowych nabiodrków. To typowy egzemplarz uzbrojenia turniejowego, który należy zaliczyć do kręgu kultury niemieckiej. Napierśnik wykuty z grubej stalowej blachy, ukształtowany w tzw. gęsi brzuszek pozwala na ześlizgiwanie się kopii. Ozdobiony jest tłoczeniem i grubym motywem sznurowym na górnym rancie. Pod prawą pachą zamontowano stały hak na kopię. U dołu napierśnik kończy się czterofolgową szorcą, której dolny rant zdobiony jest motywem sznurowym. Do szorcy donitowane zostały nabiodrki (po siedem folg każdy) zakończone dekoracją w postaci motywu sznurowego na rantach. Napierśnik ma po bokach ruchome elementy płytowe, które umożliwiają składanie się do ataku kopią i powodują większą mobilność podczas walki. Stanowią dodatkową osłonę klatki piersiowej i pach. Zostały ozdobione grubym motywem sznurowym. Poza tym umieszczono na nich żelazne sprzączki do mocowania naplecznika. Na napierśniku, tuż pod górnym rantem, znajduje się mocowanie do dodatkowych elementów uzbrojenia turniejowego. Opisywana zbroja to pierwszy egzemplarz uzbrojenia ochronnego w Kolekcji Militariów Zamku Królewskiego w Warszawie związany z turniejami rycerskimi. Tradycja turniejów rycerskich w epoce renesansu odżyła na dworach zachodnioeuropejskich, również w państwie ostatnich Jagiellonów. Niestety, pełne uzbrojenie turniejowe było na tyle kosztowne, że nie każdy rycerz mógł pozwolić sobie na zakup zbroi turniejowej. Kraków i Poznań należące do największych ośrodków rzemiosła płatnerskiego w Koronie nie były w stanie wyprodukować odpowiedniej ilości uzbrojenia dla rycerstwa i wojska. Dlatego większość uzbrojenia ochronnego w formie turniejowej bądź bojowej docierało na ziemie polskie z terenów Cesarstwa oraz z Włoch. Ośrodki takie jak Norymberga, Landshut, Augsburg, Mediolan, Mantua czy Greenwich przewyższały znacznie polskie możliwości pod względem ilości i jakości uzbrojenia ochronnego. Najsłynniejsze z nich działały pod egidą cesarską, królewską i książęcą, a ich celem było zaspokajanie zachcianek i potrzeb ekwipunkowych władców oraz ich armii.