Portret przedstawia Alberta Kazimierza Sasko-Cieszyńskiego (Alberta Kasimira Augusta Ignaza Piusa Franza Xavera von Sachsena), ur. w 1738 r. w Moritzburgu, zm. w 1822 r. w Wiedniu, księcia cieszyńskiego i saskiego, królewicza polskiego, syna króla Augusta III i Marii Józefy Habsburżanki. Obraz powstał podczas pobytu Marcella Bacciarellego w Wiedniu od kwietnia 1764 r. do października 1766 r., najpewniej na zamówienie dworu cesarskiego w celu upamiętnienia małżeństwa (ceremonia zaślubin odbyła się w 1766) młodego księcia z Marią Krystyną Habsburżanką (1742–1798), arcyksiężną austriacką, córką cesarzowej Marii Teresy i Franciszka Lotaryńskiego. Jest to najprawdopodobniej pendant do portretu Marii Krystyny namalowanego również przez Marcella Bacciarellego w tym samym roku (obecnie własność prywatna w depozycie długoterminowym w Kunsthistorisches Museum w Wiedniu). Obrazy odpowiadają sobie kompozycyjnie (mają takie same wymiary, postaci zwrócone są do siebie, Maria Krystyna w lewo, Albert Kazimierz zaś w prawo), malowane są w podobnej manierze, utrzymane w delikatnej, wręcz pastelowej kolorystyce i dyskretnie oświetlone. Oferowane dzieło – jak i zapewne jego pendant – znajdowało się zapewne w kolekcji Pałacu Hof k. Wiednia (rozproszonej pod kon. XIX w.), a następnie w zbiorach prywatnych we Francji. Obraz namalowano w klasycznej konwencji portretu reprezentacyjnego wg tradycji ikonograficznej rozpowszechnionej na XVIII-wiecznych dworach europejskich przez nadwornych artystów, takich jak Louis de Silvestre czy Martin van Mytens. Ukazany na tle pnia drzewa po lewej i toczącej się bitwy po prawej książę Albert Kazimierz przedstawiony jest jako cesarski feldmarszałek, ubrany w zbroję z polerowanej stali bogato zdobionej złotymi pasami. Tego typu zbroje pojawiają się często w późniejszej twórczości Bacciarellego, m.in. w historyzujących wizerunkach historycznych królów Polski. Na piersi księcia widać klejnot Orderu Złotego Runa, który otrzymał pod koniec 1765 r. Na niebieskiej wstędze portretowany ma również krzyż Orderu Orła Białego, noszony przez większość członków rodu Wettynów, zniesiony jednak w 1765 r., co czyni omawiany wizerunek ostatnim ikonograficznym upamiętnieniem tej tradycji. Kolejnym ważnym elementem datującym obraz jest czarny żabot na szyi mężczyzny, przywdziany zapewne ze względu na żałobę dworską po śmierci cesarza Franciszka Stefana (zm. 18 VIII 1765), trwającą jeszcze podczas ceremonii zaślubin Alberta i Marii Krystyny. Ciekawy komponent stroju portretowanego to misternie wykończona, obszyta złotem, biała szarfa zawiązana wokół jego talii, którą Bacciarelli wykorzystał jeszcze kilkakrotnie w swoich innych wczesnych portretach, m.in. wizerunku ministra Heinricha von Brühla.