Przez obóz sąsiadujący z łódzkim gettem przeszło 2–3 tys. dzieci w wieku do 16. roku życia. Łódź wybrano nieprzypadkowo. Było to najludniejsze polskie miasto włączone w granice III Rzeszy, które pozostawało kluczowym ośrodkiem dla akcji deportacyjnych w Kraju Warty oraz działań germanizacyjnych. Koncepcja stworzenia obozu pojawiła się już latem 1941 r. W czerwcu 1942 r. z terenu Ghetto Litzmannstadt Niemcy wyłączyli pięciohektarową działkę w kwartale dzisiejszych ulic Górniczej, Emilii Plater, Brackiej i Przemysłowej. Pierwszych więźniów zarejestrowano w grudniu 1942 r. Niemcy określali obóz mianem Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt . Obóz nie pełnił jednak żadnej funkcji wychowawczej, nie był również ośrodkiem profilaktycznym ani miejscem ochronnym. Od 1943 r. miał swoją filię rolną w Dzierżąznej koło Białej, gdzie zsyłano część więźniarek. Więźniowie, stanowiący aż 75 proc. ogółu osadzonych, pozostawali natomiast w macierzystym obozie. Wobec uwięzionych stosowano rygor, niczym w obozach koncentracyjnych. Dzieci głodzono i przymuszano do pracy ponad siły. Wykonywały ją w stresie, w złych warunkach, często były bite i poniżane przez nadzorujący personel. 18 stycznia 1945 r., w przeddzień wkroczenia Armii Czerwonej do Łodzi, strażnicy opuścili obóz, pozostawiając dzieci w zamkniętych barakach. Po wojnie w poobozowej strefie wzniesiono budynki mieszkalne, a w pobliskim parku pomnik Martyrologii Dzieci. Świadectwem niemieckiego bestialstwa wobec najmłodszych obywateli państwa polskiego jest niemal setka zmarłych i zamordowanych więźniów obozu, pochowanych w bezimiennych kwaterach na łódzkim cmentarzu rzymskokatolickim św. Wojciecha przy ul. Kurczaki 81. [Artur Ossowski]