Łódź uzyskała prawa miejskie w XV wieku, kiedy król Polski Władysław Jagiełło 29 lipca 1423 r. zezwolił na założenie miasta i dokonał lokacji na prawie magdeburskim, nazywanym także niemieckim. Dokument lokacyjny został wystawiony w Przedborzu. W ten sposób władca uczynił zadość prośbie biskupa włocławskiego Jana Pelli, właściciela dóbr, na terenie których znajdowała się wieś o nazwie Łodzia. Pod względem prawnym wzorem dla Łodzi miała być Łęczyca, wówczas stolica województwa łęczyckiego. Ustrój sądowy miasta został określony przez przywilej królewski. Mieszkańcy zostali wyłączeni spod jurysdykcji urzędników królewskich i odtąd odpowiadali jedynie przed wójtem, a ten przed biskupem, który był właścicielem miasta. W dokumencie lokacyjnym monarcha ustanowił także podwaliny gospodarczej egzystencji Łodzi. Zezwolił na organizowanie targów w każdą środę i dwóch jarmarków w roku. Pierwszy odbywał się nazajutrz po Bożym Ciele, a drugi następnego dnia po święcie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, czyli 16 sierpnia. Nie bez znaczenia było nadanie mieszczanom terenów, które mogły być wykorzystane na cele rolnicze. Obejmowały one 20 łanów, czyli około 470 ha gruntów. Oryginalny dokument Władysława Jagiełły nie zachował się. Znana z późniejszych odpisów lokacja królewska nie przyczyniła się do przekształcenia Łodzi w prężny ośrodek miejski. Łódź pozostała niewielkim miasteczkiem rolniczym. Dopiero decyzje podjęte w latach 20. XIX w. przez władze Królestwa Polskiego doprowadziły do napływu nowych osadników i przekształcenia miasta w centrum przemysłu włókienniczego. [Maciej Janik]