Historia klasztoru w Paradyżu rozpoczęła się w 1230 r., kiedy Mikołaj Bronisz, wojewoda wielkopolski, podarował zakonowi cystersów z brandenburskiego opactwa w Lehninie dziewięć wsi oraz osadę Gościkowo nad Paklicą. Zakonnicy przybyli na te tereny i nadali siedzibie nazwę Paradisus Matris Dei (Raj Matki Bożej). Wznieśli drewniane zabudowania wraz z kaplicą, a około 1250 r. rozpoczęli budowę murowanego kościoła. Wzniesiony w stylu gotyckim kościół został konsekrowany w 1397 r. W kolejnych latach opactwo stało się ośrodkiem życia intelektualnego. Było z nim związanych wielu uczonych, z których największą sławę zyskał Jakub z Paradyża, profesor Akademii Krakowskiej. O pozycji klasztoru świadczył też jego rozwój gospodarczy; na początku XVI w. paradyskie dobra liczyły ponad 29 tys. ha ziemi, 4 tys. ha lasów i 21 wsi. Rozkwit opactwa zahamowała wojna trzydziestoletnia (1618–1648), w trakcie której stało się ono celem wojsk brandenburskich i szwedzkich. Zniszczeń dopełnił pożar w 1633 r. Do odbudowy klasztoru przyczynił się król Władysław IV, związany z Paradyżem osobą swojego wychowawcy, opata Marka Łętowskiego. W 1722 r. nastąpił kolejny pożar. Kościół przebudowano i nadano mu późnobarokowy charakter. Po drugim rozbiorze Polski Paradyż znalazł się w granicach Prus, których władze w 1796 r. skonfiskowały dobra klasztorne, a w 1834 r. zlikwidowały opactwo. W latach 1836–1926 w budynkach funkcjonowało Królewskie Katolickie Seminarium Nauczycielskie. Po II wojnie światowej obiekt został przekazany Kościołowi katolickiemu. Mieści się w nim siedziba Zielonogórsko-Gorzowskiego Wyższego Seminarium Duchownego i Sanktuarium Matki Bożej Wychowawczyni Powołań Kapłańskich. [ks. Dariusz Mazurkiewicz]