Obraz upamiętnia scenę porwania króla Stanisława Augusta przez konfederatów barskich. Wydarzenie miało miejsce 3. listopada 1771 w Warszawie. Król wracał wieczorem do Zamku, po tym jak odwiedził swojego chorego wuja Michała Fryderyka Czartoryskiego. W pobliżu skrzyżowania ulic Miodowej i Senatorskiej królewska kareta została zaatakowana przez spiskowców. Król został porwany i uprowadzony. Autor obrazu w sposób czytelny, choć malarsko cokolwiek nieudolny, przedstawił całe zajście. W centrum kompozycji znajduje się czterokonna kareta, z której zamachowcy wyciągają króla, łapiąc go za wstęgę orderową. Napastnicy są uzbrojeni w szable, troje z nich strzela z pistoletów w kierunku karocy. Wszystkie twarze, poza twarzą króla są przedstawione niemal identycznie. Trudno wyróżnić wśród nich np. Kazimierza Pułaskiego, który również brał udział w zamachu. Jedynym źródłem światła w obrazie jest trzymana przez stangreta pochodnia, która rozjaśnia mrok i wydobywa z ciemności uczestników zajścia oraz sąsiednie budynki. Pendant do omawianego obrazu stanowi płótno: Uratowanie Stanisława Augusta (nr inw. ZKW-dep.FC/61/ab). Obraz jest depozytem Fundacji im. Ciechanowieckich