Obraz upamiętnia scenę odnalezienia króla Stanisława Augusta, po tym jak został porwany przez konfederatów barskich w nocy 3. listopada 1771 w Warszawie. W czasie uprowadzenia zamachowcy rozproszyli się i w rezultacie króla eskortował tylko jeden z nich – Jan Kuźma. Gdy byli już na warszawskich Bielanach, król zdołał przekonać porywacza, aby go uwolnił. Następnie Stanisław August znalazł schronienie w młynie na Słodowcu, gdzie doczekał rana. Tam przybyli po niego zawiadomieni w międzyczasie dworzanie. Autor obrazu, podobnie jak w scenie porwania króla, w sposób czytelny, choć malarsko cokolwiek nieudolny, przedstawił opisane zdarzenie. Co ciekawe, namalował obraz jako nokturn, chociaż zgodnie z przekazami król powrócił do Zamku rankiem następnego dnia. Płótno ukazuje moment, w którym ranny w głowę król jest wyprowadzony z młyna przez dworzan. Kierują się w stronę ukazanej po lewo dwukonnej karety. Po lewej towarzyszą im postaci wieśniaków, a przy karecie królewska eskorta i mały chłopiec – zapewne młynarczyk, który miał zawiadomić dworzan o miejscu przebywania króla. Młyn został ukazany w sposób schematyczny jako piętrowy budynek z kołem wodnym. Warto zwrócić jednak uwagę, że malarz nie przedstawił w pobliżu nawet najmniejszej strugi wody. Pendant do omawianego obrazu stanowi płótno: Porwanie Stanisława Augusta (nr inw. ZKW-dep.FC/60/ab). Obraz jest depozytem Fundacji im. Ciechanowieckich.