Kielich ma czaszę koniczną z dolną częścią wydętą w bańkę, szlifowaną w wieloboczne soczewki, oddzieloną talerzykami i gałką (szlifowaną w dwa rzędy soczewek) od trzonu szlifowanego, ośmiobocznie fasetowanego, osadzonego na okrągłej stopie. Czaszę wieńczy okrągła, wysklepiona nakrywa, z uchwytem w formie ośmiobocznie fasetowanego stożka, osadzonego na spłaszczonej kuli. Dekoracja czaszy grawerowana jednostronna: na tle panopliów dwa kartusze pod koronami szlacheckimi z klejnotami, z owalnymi medalionami z herbami Denhoff i Leliwa. Przy krawędzi wylewu czaszy grawerowana wić roślinna z kwiatami; na stopie i nakrywie grawerowane dwie gałązki przewiązane kokardą: palmowa i laurowa.
Zarówno kształt kielicha, jak i szlif soczewkowaty w dolnej części czaszy, na trzonie i nodusie oraz na uchwycie nakrywy są bardzo typowe dla wyrobów huty lubaczowskiej z lat 20. XVIII w.
Kielich wykonano z okazji zawartego w 1724 małżeństwa Zofii Sieniawskiej herbu Leliwa, córki Adama Mikołaja Sieniawskiego i Stanisława Denhoffa herbu Denhoff. Po śmierci Stanisława Denhoffa w 1728, Zofia z Sieniawskich wyszła powtórnie za mąż za Augusta Aleksandra Czartoryskiego. Urodzony z tego związku Adam Kazimierz Czartoryski, żonaty z Elżbietą z Flemingów, miał trójkę dzieci, z których najmłodsza – Zofia była żoną XII ordynata, Stanisława Kostki Zamoyskiego. W zbiorach Ordynacji Zamoyskich kielich znajdował się do 1939. Po II wojnie światowej nabył go do kolekcji Januariusz Gościmski, a w 1984 został zakupiony do zbiorów zamkowych.